Ovaören; kuru boz toprak üstelik birde çorak,

Eksem yarı tok, ekmesem hepten aç.

Benizler soluk, el ayak; kuru çatlak.

Sırtındaki aba, ayağındaki kundura,

Her mevsim toz, çamur birde kavuran sıcak.

Nedir? huyundan mı ? nasipsizlik, ah! çaresizlik.

Baksam ufuk görünür, adımımı atsam karanlık.

İki kelime bilmem, yol yordam, derdimi anlatsam.

Sırtından inmedi ağır haset,

Her taraf taş, kül olmuş toprak.

Yeşilin; Baharda ekin, birkaç da ağaç.

Bilmem, bin kaç yıl yaşamış Kemer’ de, Filik’ de.

Korkudan mı? kader yoksa! O zamandan mı?

Oyulan taşta bu güne benzer yaşam.

İyiliğin; akşam batarken, seyrettiğim Güneş,

Karanlığa gömülünce görünmeyen viranen.

Terk ettiler, kimi daha iyi yaşamak,

Kimi karın doyurmak.

Sordular ne var? Ne yok?

Tek değişen; Devlet yaptırdı idare evi.

Kurtarıcı oldu bol keseden, ne geldi elinden?

Sonra hiç adam olmaz deyip çıktı içinden.

02.07.2006 İhsan BİÇKİN